Afgelopen dagen volgde ik oud-TMG-collega Marion Strumpel (uit het vorige freelance tijdperk) terwijl ze in haar huidige rol als marketing director van een gamestudio in Japan is. Eerst een paar dagen op een gamebeurs en nu gaat ze full-out in de pretparken van Disney, Nintendo, Universal en alles wat maar met games en popcultuur te maken heeft. Het is machtig om haar Instagram stories en Highlight verzamelingen te zien. Maar ja, Instagram Stories dus ik denk dat je moet inloggen om het sowieso te bekijken? Nou, succes daarmee, geen idee hoe dat werkt als je haar niet volgt.

Nee dan Erik Visser die in hetzelfde land is en je via zijn blog bijhoudt van zijn fietsavonturen met zijn zoon. Geen Pokemon, Super Mario en hysterische pretpark-blingbling, wel een kant van Japan die je zelden ziet. Het gewone, het normale. Het doorgaanse. Tenminste, als Erik nog in Japan is? Want zijn laatste post is al weer van eind september. Ik vind het heerlijk om Erik’s oprechte verwondering en overpeizingen te lezen. Inclusief zijn sterrensysteem, een directe verwijzing naar de oude klassieker Recensiekoning. Erik’s avontuur doet me denken aan de enorme wandelingen die Craig Mod maakte door Japan. Craig maakt van elke wandeling een apart nieuwsbrief project. Zo wandelt hij nu tussen twee bergen. 200 Kilometer heen en terug.

Zo zie je maar, lui hangend op de bank op een donderdagavond, onderdompelen in het Japanse. Heerlijk!