Digging the digital

Wat heb ik een hekel aan een blanco pagina. Want waar begin je als je wilt schrijven?

Inmiddels heb ik een manier om mijn ideeën eenvoudiger van hoofd naar papier te krijgen en daarna een beter startpunt te hebben om te gaan schrijven. Alsof ik een paar startkabels aan mijn artikel heb gekoppeld.

Ik werk aan een boek over hoe creatieven papieren notities gebruiken in hun werk. Een van de hoofdstukken gaat over Personal Knowledge Management, oftewel PKM. En daar had ik veel over te zeggen.

Eigenlijk wel erg veel, zo bleek.

Van spraak naar chaos

Maar ik wist niet goed waar ik wilde beginnen. Ik had een structuur voor het hoofdstuk nodig, terwijl ik tegelijk allerlei losse zinnen en gedachten uit mijn hoofd wilde halen.

Stap 1: Ik besloot met behulp van Wispr Flow (een tool dat gesproken woord omzet in geschreven tekst) om al die teksten gewoon in te spreken. Ik begon te praten over verschillende observaties uit de interviews, quotes van anderen, mijn eigen mening over een aantal PKM systemen, losse ideeën die ik in de tekst wilde.

Alles vloog door elkaar. Het mooie aan Wispr Flow is dat het heel goed een transcript van je gesproken tekst kan maken. Dat transcript sprong echt alle kanten op. Van Zettelkasten naar architecten en tuiniers, van screenshots naar mappenstructuren, van een quote van Herbert Van Hoogdalem naar de tijd die de gemiddelde schermwerker kwijt is aan zoeken naar documenten.

Een hoop goed materiaal maar nog geen structuur.

Stap 2: Ik had hulp nodig om er een verhaal van te maken. Ik wil niet dat die hulp voor me schrijft, dat kan ik prima zelf. Maar om ordening aan te brengen, om mee te brainstormen naar mogelijke structuren.

De eerste structuur

Ik geef alle tekst aan Claude en vraag om een eerste indeling op basis van de teksten en de achterliggende documenten die het al heeft over dit hele project. Ik heb in Claude een project aangemaakt waar ik relevante documenten voor mijn boek als kennisbank opsla en met een specifieke systeemprompt mee kan laten denken. Binnen een paar minuten hadden we een eerste opzet

1. Wat is PKM?
2. De drie pijlers van PKM
3. Waarom zou je iets aan PKM doen?
4. Persoonlijke benaderingen (architect/tuinier/bibliothecaris)
5. Principes en regels van PKM
6. De brug naar papier
7. Wat creatieven ons leren
8. Hoe begin je met PKM?

Zo op het eerste gezicht was het netjes en logisch opgebouwd. Maar toch miste ik nog wat.

De discussie

In een discussie met Claude waarin we divergeren en convergeren kwam het idee om een overzicht van PKM systemen te schrappen. Het maakt het hoofdstuk te theoretisch, te druk. Maar tegelijk zag ik wel een boek voor me dat visueel aantrekkelijk is om door te bladeren. Een koude lijst van systemen is inderdaad niet verdomd sexy. Een serie indexkaarten met geschreven uitleg over die systemen? Tastbaar en visueel, precies wat dit boek nodig heeft. Elke indexkaart heeft een uitleg over GTD, PARA, Zettelkasten en andere systemen.

Stap 3: We discussiëren verder. Ik wilde meer systemen, Claude wilde juiste korter. We kwamen tot een prima compromis waar de kaarten blijven, in een specifieke vorm en waar we nog een andere dimensie vinden om de systemen een plek te geven.

De juiste lengte

Ondanks de extra kaarten moet dit wel een kort hoofdstuk zijn. Het is meer een overgangshoofdstuk voor mensen die PKM nog niet kennen. Die een eerste kennismaking krijgen met de mogelijkheden en de verschillende vormen. Zonder dat het een complete verhandeling wordt óver PKM, dat is namelijk niet de primaire rol van het boek.

Dat veranderde weer alles in onze brainstorm. We maakten sommige secties korter, andere verdwenen bijna. Ik liet de focus verschuiven van uitleggen naar uitnodigen en van theorie naar herkenning.

Van structuur naar werkbestanden

Stap 4: OK, ik had nu een structuur. En ik had ingesproken teksten. Nu kon ik Claude weer aan het werk zetten. De processor kracht van een machine is beter in bepaalde klussen dan ik dat ben. Ik liet Claude alle ingesproken teksten verbatim in de structuur plakken. Claude Niets werd herschreven, alles bleef ruw zoals ik het had ingesproken. Quotes, halve zinnen, spreektaal, dubbele ontkenningen, het kreeg allemaal een plek in de structuur.

Claude maakte negen bestanden voor me in Obsidian. Eén master document met transclusie-links naar acht losse bestanden. Vervolgens per sectie één bestand, zodat ik per onderdeel kan werken zonder dat ik door alle teksten hoef te scrollen.

Elk bestand heeft onderaan notities: wat moet herschreven, wat ontbreekt, welke bronnen moet ik checken. Een apart instructiedocument legt uit hoe alles werkt en wat de status is. Zo maak ik een handleiding voor mijn eigen werkwijze en hoef ik na een week griep niet diep na te denken waar ik was gebleven en hoe de bestanden zijn gestructureerd.

Als ik er verder over nadenk, is het ergens wel grappig dat ik voor een boek over analoog werken vooral digitale hulp gebruik om de chaos te ordenen.

Zelf doen

Stap 5: Nu ga ik schrijven. Het echte schrijven. Ik hoef niet meer te staren naar een lege pagina of door chaos te worstelen. Samen met de machine maak ik een structuur. De ruwe tekst is verdeeld. Ik weet wat er nog moet gebeuren. Ik kan aan de slag. De startkabels hebben hun werk gedaan.

Het LLM heeft dit hoofdstuk niet geschreven. Het helpt me om te zien wat er al was en hoe ik het kon ordenen. De rest is aan mijn eigen creatieve intelligentie.

En dat is precies hoe ik het wilde.